سایت رسمی عباد الرحمن

به فتوای مقام معظم رهبری کسی که سفر مقدمه شغل اوست با شرایطی نماز او تمام و روزه او کامل است، گر چه کمتر از ده روز در محل کارش بماند.

اشتغال طولانی به کار نه ماموریت کاری

شرط اول ، طولانی بودن مدت اشتغال شخص به کارش است پس کسی که کارش فقط یک ماموریت شغلی باشد که قرار نیست مدت آن طولانی باشد(س119) ، در محل کارش حکم مسافرهای دیگر را دارد و تا قصد ده روز اقامت را نکرده نمازش شکسته و روزه را نباید بگیرد.

زیاد سفر کردن نه اقامت طولانی در محل کار

شرط دوم این است که  مرتب در رفت و آمد باشد(کثیر السفر باشد) . پس اگر مدت زیادی در محل کارش می ماند (س122) در محل کارش حکم مسافرهای دیگر را دارد و تا قصد ده روز اقامت را نکرده نمازش شکسته و روزه را نباید بگیرد. این افراد اگر با قصد اقامت آن قدر در آنجا بمانند که عرفا وطن آنها به حساب آید، آنجا وطن آنها می شود و گر نه مسافر هستند و تا قصد اقامت ده روز نداشته باشند نماز و روزه آنها کامل نیست.

زود برگشتن به محل کار نه ده روز یا بیشتر ماندن در غیر محل کار

شرط سوم این است که ده روز در وطن یا جایی دیگر نماند  که در این صورت گر چه کثیر السفر هست ولی در سفر اول به محل کارش باید نماز را شکسته و روز را نگیرد و در سفر دوم به بعد نمازش تمام و روزه اش کامل است.

در ادامه استفتائات مرتبط آورده شده است.

به فتوای مقام معظم رهبری نماز و روزه کسی که مقدمه شغل او مسافرت است کامل است البته سفر اول و دوم در ابتدای کار و سفر اول در ادامه کار استثناء شده و در این سفرها نماز شکسته و روزه را نباید گرفت.
 برای مثال کسی که وطن او شهر قم است و برای کار هر هفته به تهران میرود و به قم بر می گردد در ابتدایی که مشغول به کار شده و به تهران می رود نماز او شکسته و روزه اش را نباید بگیرد همچنین برای بار دوم که به تهران می آید ولی برای بار سوم که به تهران می آید نماز او تمام و روزه اش کامل است. و تا وقتی که ده روز در قم  یا جای دیگری نماند نماز و روزه اش کامل است اما اگر ده روز در جایی ماند اولین بار که به تهران می رود نماز و روزه اش شکسته و بارهای بعدی که به تهران می آید نمازش تمام و روزه اش کامل است. در ادامه استفتائات معظم له آورده شده است.

حکم نماز و روزه مسافر در محل کار، سفر و ماموریت کاری

به فتوای مقام معظم رهبری کسی که سفر مقدمه شغل اوست مثل کسانی که مرتب به محل کار خود می روند و به وطنشان برمیگردند(مثلا وطن او قم است و محل کار او تهران است و آخر هفته ها به قم می آید و بقیه هفته تهران است)، باید نماز را تمام و روزه را کامل بگیرد  

حتی اگر در جایی غیر از وطن خود ساکن شود و مرتب بین این محل سکونت غیر وطن و محل اشتغال خود در رفت و آمد باشد مثل کسی که یزد وطن اوست و تهران محل کار اوست و در قم سکونت کرده است(برای خواب و استراحت یا...) و در این محل سکونت ، کمتر از ده روز اقامت کند، نماز و روزه او در محل اشتغال او(تهران در مثال) کامل است.

مسافر از نظر حکم شرعی به سه قسم تقسیم می شود:
1. کسی که مسافرت را برای تفریح و زیارت و مثل اینها می رود
به فتوای تمام مراجع نماز چنین مسافری شکسته است و نمی تواند روزه بگیرد.

2. کسی که مسافرت شغل او است مثل خلبان و ملوان و راننده بین شهری و...
به فتوای تمام مراجع نماز چنین مسافری تمام است و باید روز هایش را بگیرد.

3. کسی که مسافرت مقدمه شغل اوست مثل دانشجو یا کارمندی که باید هر روز مسافت شرعی را برود و برگردد.
تمام مراجع به جز آیت الله خمینی و فاضل حکم این قسم را مثل حکم قسم دوم می دانند و این دو مرجع حکم این قسم را مثل حکم قسم اول می دانند. نکات و شرایط قسم سوم در پست های آینده آورده می شود.