سایت رسمی عباد الرحمن

ﻣﺴﺎﻓﺮﻯ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ، ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ، اگر احتمال بدهد که قبل از تمام شدن این ده روز آنجا را ترک می کند( چه دوباره بخواهد به همان محل برگردد ،چه نخواهد برگردد) نمازهای او تمام نیست و باید شکسته بخواند.(و اگر می داند که آنجا را ترک می کند به مساله مربوطه مراجعه شود)

ﻣﺴﺄﻟﻪ :ﻣﺴﺎﻓﺮﻯ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ، ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﺪ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﺎﺕ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﻨﻨﺪ (ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻏﻴﺮ ﻋﻘﻠﺎﻳﻰ ﺑﺎﺷﺪ)، ﻗﺼﺪ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﻣﺤﻘﻖ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﺎﻧﻊ، ﻗﻮﻯ ﺑﺎﺷﺪ (ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻋﻘﻠﺎﻳﻰ ﺑﺎﺷﺪ)، ﻗﺼﺪ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﻣﺤﻘﻖ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ.(مساله1340)

ﻣﺜﺎﻝ: ﺷﺨﺼﻰ ﺍﺯ ﺁﺑﺎﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﻭﻟﻰ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻰ ﺷﺪﻳﺪﻯ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﺑﺎﺩﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ. ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﻭ، ﺷﺨﺺ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻛﺴﺎﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻋﺘﻨﺎﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. 

ﺍﺭﺍﻛﻰ (ﺭ. ﻡ 1333)، ﺧﻮﺋﻰ (ﺭ. ﻡ 1349)، ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎﻧﻰ (ﺭ. ﻡ 1349)، ﺑﻬﺠﺖ، ﺗﺒﺮﻳﺰﻯ (ﺭ. ﻡ 1349)، ﺧﺎﻣﻨﻪ ﺍﻯ، ﻓﺎﺿﻞ (ﺭ. ﻡ 1362) ﻭ ﻣﻜﺎﺭﻡ (ﺭ. ﻡ 1168): ﺣﻜﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ (ﺭﻩ) ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.

ﺯﻧﺠﺎﻧﻰ (ﺭ. ﻡ 1349): ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻭ ﺭﻓﻊ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺁﻥ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ؛ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻋﻘﻠﺎﻳﻰ ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. ﺑﻠﻰ ﺍﮔﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻋﻤﻠﺎ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ، ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻮﺩﻩ، ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ.