سایت رسمی عباد الرحمن

عشق و محبت زن و شوهر به یکدیگر عشق واقعی که نه، ولی عشقی خدادادی است که زیاد بودن این دوست داشتن نشانه زیاد بودن ایمان شمرده شده است . پیامبر خدا صلی الله علیه و آله می فرماید:
کُلَّما ازدادَ العَبدُ إیمانا ازدادَ حُبّا للنِّساءِ. [1]
 هر چه ایمان بنده بیشتر شود، زن دوستی او فزونتر می‌شود. 

پس برای داشتن زندگی پر از عشق و محبت باید ایمان قوی داشت و الا کسانی که ایمان ضعیفی دارند نه چشم ها را پاک نگه داشتند تا محبت بیشتر شود نه گوش و نه دل را. بلکه چشم چرانی ها و شنیدن صدای نامحرم و آلوده کردن دل ،محبت را روز به روز کمتر می کند و انسان را به سمت هوس بازی و تنوع طلبی سوغ می دهد.
خداوند در آیه 21 سوره روم صحبت از این عشق و علاقه به میان آورده است و می فرماید:
وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَکُم مَّوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ
و از نشانه‌های او اینکه همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد؛ در این نشانه‌هایی است برای گروهی که تفکّر می‌کنند! [2]
او می فرماید این دوست داشتن و آرامش بین زن و شوهر را من بین شما قرار دادم. و اینها از آیات و نشانه های من برای اهل تفکر است.
البته آرامش بین زن و شوهر آرامش جسمی و روانی است و آرامش قلبی تنها با یاد خدا حاصل می شود چون الا بذکر الله تطمئن القلوب (قلب ها فقط با یاد خدا ارامش می یابد.) و دوست داشتن هم مخصوص به فردی خاص نیست و اینطور نیست که هر فردی برای فردی دیگر ساخته شده باشد بلکه دوست داشتن و علاقه بین جنس مرد و زن قرار داده شده است. و اگر اختلافات و رزایل اخلاقی و ضعف ایمان و... آن را تحت تاثیر قرار ندهد ،این محبت و علاقه ضامن بقای زندگی با عشق و آرامش است.
پاورقی:
[1]: النوادر للراوندی: ۱۱۴/۱۰۹.
[2]: " وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً"- کلمه" مودت" تقریبا به معناى محبتى است که اثرش در مقام عمل ظاهر باشد، در نتیجه نسبت مودت به محبت نسبت خضوع است به خشوع، چون خضوع آن خشوعى را گویند که در مقام عمل اثرش هویدا شود، به خلاف خشوع که به معناى نوعى تاثر نفسانى است، که از مشاهده عظمت و کبریایى در دل پدید مى آید.
و" رحمت"، به معناى نوعى تاثیر نفسانى است، که از مشاهده محرومیت محرومى که کمالى را ندارد، و محتاج به رفع نقص است، در دل پدید مى آید، و صاحبدل را وادار مى کند به اینکه در مقام برآید و او را از محرومیت نجات داده و نقصش را رفع کند. ترجمه المیزان، ج ۱۶، ص: ۲۵۰