سایت رسمی عباد الرحمن

فرق امانت (ودیعه) و عاریه در این است که در عاریه انسان مالی را به دیگری می دهد که استفاده کند و در مقابل هم پول یا چیز دیگری نمی گیرد به خلاف امانت که مال را برای نگهداری امانت می گذارند و بعد از مدتی امانت خود را پس می گیرند. 
مثلا شخصی به درب خانه شما می آید و ماشین شما را عاریه می گیرد تا کارش را انجام دهد و به شما ماشین را برگرداند که همین مقدار چون با نیت عاریه انجام شده است احکام عاریه را دارد.
و شخصی مثلا ماشین خود را برای محفوظ بودن از دزدی پیش کس دیگری برای حفظ و نگهداری می گذارد و بعد از برگشت از مسافرت آن را پس می گیرد که امانت محسوب می شود.
در امانت و عاریه چه صیغه فارسی یا عربی بخوانند چه نخوانند و فقط به نیت امانت یا عاریه مال را امانت یا عاریه بگذارند شرعا اعتبار دارد و دارای احکام خاص خود است.

فرق امانت و عاریه در رساله مراجع تقلید

مسأله ۲۳۴۴ عاریه آن است که انسان مال خود را به دیگری بدهد که از آن استفاده کند و در عوض، چیزی هم از او نگیرد.

مسأله ۲۳۲۷ اگر انسان مال خود را به کسی بدهد و بگوید نزد تو امانت باشد و او هم قبول کند یا بدون این که حرفی بزنند صاحب مال بفهماند که مال را برای نگهداری به او می‌دهد و او هم به قصد نگهداری کردن بگیرد (۱) باید به احکام ودیعه و امانتداری که بعداً گفته می‌شود عمل نماید.
(۱) (سیستانی): او هم به نحوی که معلوم باشد ملتزم به نگهداری آن شده است بپذیرد..
(مکارم): مسأله ودیعه آن است که انسان مال خود را به دیگری به عنوان امانت و به منظور حفظ و نگهداری بسپارد. هرگاه این مطلب را با صیغه لفظی بگوید، یا بدون اینکه صیغه ای بخواند به شخص امانتدار بفهماند که مال را برای نگهداری به او می‌دهد و او هم به همین قصد بگیرد، باید به احکام ودیعه و امانت که بعداً گفته می‌شود عمل نماید.
[توضیح المسایل مراجع مطابق با فتاوای سیزده نفر از مراجع معظم تقلید - جلد۲،صفحه۴۲۸]