سایت رسمی عباد الرحمن

آنچه که اولیاء خدا از کربلا درک میکنند صحنه ای سیاه و خون آلود از کربلا نیست بلکه آنها همانطور که عقیله بنی هاشم زینب کبری می فرماید، جز زیبایی و سفیدی نمی بینند.

جانبازان کربلا در راستاى وصال به حق به این مقام ارجمند رسیده بودند از این رو براى جان دادن و ایثار از همدیگر پیشى مى گرفتند، و جانهایشان را در معرض خطر نیزه‌ها و شمشیرها قرار داده، و با لذّت و سرور به استقبال مرگ مى شتافتند، (۱) که به راستى عالم بزرگ سید مرتضى علم الهدى (وفات یافته ۴۳۶ ه. ق) خطاب به این نیکمردان ایثارگر چه عالى سروده آنجا که گوید:
لهم جسوم على الرّمضاء مهملة و انفس فی جوار اللَّه یقربها
کان قاصدها بالضّر نافعها و انّ قاتلها بالسّیف محییها
«جسم هایشان بر روى خاک گرم کربلا افتاده، ولى ارواحشان در جوار قرب خداوند آرمیده است.
گویى دشمنانى که زیان آنها را مى خواستند، به نفع آنها اقدام کردند، و قاتلان شمشیر بدستشان، موجب زندگى ابدى آنها شدند. »
اگر پیروى از دستورهاى قرآن و سنّت نبود که به خاطر مصیبت جانگداز فقدان نشانه هاى هدایت، و به وجود آمدن پایه هاى گمراهى، سزاوار است لباس مصیبت پوشید و شعار مصیبت زدگى سرداد، و آه و افسوس به خاطر از دست رفتن عزیزان کربلا نمود، لازم بود به خاطر این نعمت عظیمى که نصیب این رادمردان الهى شده، لباس خوشحالى بپوشیم و مبارکباد بگوییم، ولى نظر به اینکه سوگوارى براى مصیبت این عزیزان، موجب رضاى حاکم روز معاد، و وصول به اهداف بندگان شایسته الهى است، ما لباس سوگ پوشیدیم و با اشک ریختن مأنوس شدیم.
- غم نامه کربلا : ترجمه لهوف ؛ ص30